زاهد مخمور را راه مناجات بس

عارف مجموع را کنج خرابات بس

شاهد ما گو درآی تا نظری خوش کنیم

بی غرض عشق را ذوق ملاقات بس

زهد مورز ای فقیه باده خور و عشق باز

گر دم ما می زنی هم روش مات بس

معرفت کردگار وصف کن ار عارفی

ور نه کرم کن خموش چند کرامات بس

ز آن چه تو گم کرده ای باز نیابی به بانگ

نعره مزن تا به کی زین همه طامات بس

رمز نزاری نگر تا که بدانی که چیست

یعنی اگر طالبی رهبر دانات بس